Hayat bu, bir bakarsın her şey bir anda son bulur.
Hayat bu, son dediğin an her şey yeniden can bulur.'
Şems Tebriz’i
Kıymetli okurlar; Ne güzel demiş mübarek Tebriz’i değil mi?
Hayat bu insan her şey ile karşılaşabiliyor. Ölüm nankörlük vefasızlık hayatta yaşamadığımız ya da tatmadığımız duygu kalmıyor. İyiliğin hemen unutulduğu kötülüğün yıllarca söylendiği dillere pelesenk edildiği bir dönemde yaşıyoruz maalesef.
Hayat bu yeri geliyor dostun düşmanın, düşmanın ise dostun oluyor. Hayatı ne kadar yaşarsak yaşayalım sonunda hep bir yanı eksik gider insan yaşayamadıkları özlemleri kavuşamadıkları ya da başaramadıkları hep bir eksiklik hissettirir insana…
İnsan yaradılış gereği hep imtihandadır kimisi varlık ile imtihan olur kimisi yokluk ile kimisi evladı ile kimisi eşi ile kimisi sağlığı ile imtihan olur kimisi iyilikleri ile önemli olan bu imtihandan nasıl geçtiğimizdir.
Aslında insanın gayesi hayatı nasıl yaşadığı değil giderken ya da geride neler bıraktığıdır.
Geriye iyilikler ve kötülükler kalıyorsa ona göre yaşamamız gerekmiyor mu?
Hayatım boyunca nankörlükten vefasızlıktan hep nefret ettim. Bunlara yenik düşen insanlardan da nefret ettim.
Hayat buya sen nefesin olarak görürsün o nefis olarak.
Hayat buya sen sınırsız sadakat beslersin o ise ne olduğunu bilmez.
Hayat buya sen gözünden kıskanırsın o ise bedelini ödetir.
Hayat buya;
Bir gün gelir Mutlu eder,
Bir gün gelir mutsuz.
Ama unutmamalı ki;
Allah Sevdiğini Sıkıntıyla İmtihan Eder…
Sağlıcakla kalın…